Acı Bir Veryansın

Acı bir veryansın döküldü insanın dudaklarından: “Ne hakikati bulabildim ne de yanlışta barınabildim.” diye. İnsan, düşünce arasına gerilmiş bir ipin üstünde yıllarca oyalanıp durdu. Öyle ki nefret ettiği kişiden birkaç yıl sonra sevgiyle bahseder oldu. Böyle sallanıp durması, gidip gelmesi boynuna geçirilen düşünce zincirindendi hep. Kötüyken de iyilik peşinden koşarken de hep kendince oldu bir düşü.

Aslında varlık halinde olanlar arasında en zor durumda olanıydı insan. Başka mahluklar yaşamda bir nehir gibi akıp giderken insan, içine attı yaşadığı onca şeyi ve bir o kadar da yaşayamadığı şeyi.

Bir varlığın kaderi insan olmaksa en çok ona üzülürüm kendi içimde. Çünkü bilirim hayal kırıklıklarını, günaha bulanmış arzularını, kendisine dayatılan öğretileri ve zamanla sorgusuz sualsiz suçlu bulunup alıkonulduğu düşünce zindanını.

Bir varlığın kaderi insan olmaksa acırım yüreğindeki dikenlere ve acırım ateşte yanarken bir eliyle ateşe odun taşıyıp öbür eliyle bedenini serinletmesine.

Bir garip veryansın döküldü insanın dudaklarından: “Olmakla olmamak arasında asılı kalan şu ruh ve bedenim! daha ne kadar sürecek bu ebedi sefaletim.”

Klinik Psk. Rahmi Arslan