Ruhtaki Yükün Ağırlığı

Gözlerini kısıp sigarasından bir fırt daha çekti. Deminden beri hiçbir yere sığamama, hiçbir yere ait olamama halini düşünmeye başladı. Kendisi mi tuhaftı yoksa insanlar mı, anlamakta zorluk çekiyordu. Biraz önce konser alanına gitmiş, kalabalığa karışmış ve kendini olağanca haliyle bu ortama aykırı bulmuştu. Konserdekilerin kimi birasını içiyor, kimi sigarasını tüttürüyor, kimileri de olup biten her şeye küfür ediyordu.

Sahnede kalabalığa hitap eden sanatçı, kalabalığın ruh halini çözmüş olmalıydı ki onları buraya toplayıp yalnız hallerine eşlik edebiliyordu. Kahramanımızı ise hiçbir şey ilgilendirmiyordu. Çünkü o ruh ile zamanın tutsağıydı. Zaman kalın halkalardan oluşan zincirini boynuna geçirmiş, ruhu da her şey olmaya müsait bir kil yığınıydı. Ne yaparsa yapsın boynunda zamana ait bu zinciri çıkarıp esaretten kurtulamıyordu. Haliyle yaşadığı her an ayakları altında kayıp giden bir zeminden ibaretti.

Ruhuna gelince insanın evrimleşme süreciyle birlikte olup biten her şeyin yükü altındaydı. İlk kavgayı başlatıp saldırıya geçen insanın öfkesi de buradaydı, yarım bilinçle aşık olup seven insanın hoşluğu da hep bu ruhun katmanlarında istiflenmişti. Ancak insanlık tarihi birkaç güzel şeyin yanında çok fazla kötülükle de doluydu.

Zamanın neresinde yüreği güzelliklere açık bir insan başını kaldırıp bir şeyler söylese onu hemen orada ortadan kaldırıp yok etmişlerdi. Herhangi bir ruhu azıcık irdelediğinizde; içindeki çığlıkları duyar, zulmü görür ve yaşanan onca vahşete tanık olurdunuz. Kahramanımız tüm bunları bilmenin tahammülsüzlüğünü yaşıyordu.

Ruhundaki bunca yük her an dışarı çıkmak istiyor ve çığlık ata ata gökyüzüne yükselip kaybolmak istiyordu. Oysa her insanın ruhundaki kötülük ortaya çıksaydı bu bilinç aleminin sonu olabilirdi. Belki sırf bu yüzden her insan onca kötülüğü içinde dizginleyen taşıyıcı bir hapishaneydi ve yeryüzü her an isyana hazır taşıyıcı hapishanelerle doluydu.

* Bir insan nasıl ve neden bu hale gelir? 

Klinik Psk. Rahmi Arslan