Rahmi Arslan Kişisel Blog Sayfası
Kahramanım; yüzünü doğaya dönmüş, önünde uçsuz bucaksız uzanmış beyaz kar örtüsünü izliyordu. İçindeyse yaşamın tüm evrelerini acıyla harmanlamış siyah bir iklim hüküm sürüyordu. Oysa içi neden böyle önünde uzanan kar gibi berrak değildi ki? Neden ömründeki ilkbaharlar çiçek açmadan geçip gitmişti? Çocukluğundan itibaren yaşadığı onca şey gözünün önünde canlandı. İçinde ezilmiş masum cümlelerin her birine […]
Yeryüzüne fırlatılmış ruhu onu boğuyordu. Koca ve hantal bir bedene hapsedilmişti. Bu beden ona ağır geliyordu artık. Yeryüzünü bu bedenle arşınlıyor, arşınlarken sorguluyor sonra da dönüp dolaşıp aynı noktaya geliyordu: “Çok yalnızım, mensubu olduğum tür dışında başka hiçbir varlık sorgulama yetileriyle donatılmamış. Üstelik bu sorgulama çocukluğumdan itibaren eğreti bir zemin üzerinde yükselmiş ve devasa bir […]
Gözlerini kısıp sigarasından bir fırt daha çekti. Deminden beri hiçbir yere sığamama, hiçbir yere ait olamama halini düşünmeye başladı. Kendisi mi tuhaftı yoksa insanlar mı, anlamakta zorluk çekiyordu. Biraz önce konser alanına gitmiş, kalabalığa karışmış ve kendini olağanca haliyle bu ortama aykırı bulmuştu. Konserdekilerin kimi birasını içiyor, kimi sigarasını tüttürüyor, kimileri de olup biten her […]
Kahramanım, hayatı boyunca bir sünger gibi çevresinde olup biten her şeyi içine çekmişti. Bazen acımasız bir adam hayatına girmiş, onu sert ve aşağılık duygularına maruz bırakmış; bazen şeytana pabucunu ters giydiren bir kadın başına musallat olmuş ve tüm nevrotik ruhunu içine boşaltmıştı. Yetmezmiş gibi menfaatlerini yücelterek adına da dava deyip kahramanımı bu davaların yılmaz bekçisi […]
Çantasından not defterini çıkarıp akşam yazdıklarını benimle paylaşmak istedi, ben dinledim o da okumaya başladı. Baştan sona asi metni şöyleydi: “İçimdeki çukur dolmadı ve dolacak gibi de durmuyor. Üstelik eksiğim, kederli sesler yankılanıyor ruhumda. Tanrım, bir avuç kör yerleştirdin içime! Sonsuzlukta yalnız, yalnızlıktaysa çaresiz duruyorum. Ah, biz ki acının kuyusunda bağdaş kurup oturanlar! Biz ki […]
Kahramanım, her zaman yalnızdı. Hatta bu dünyanın en yalnız kişisiydi. Fakat aynı zamanda içindeki yalnızlıkla bir daha yalnız kalmamak için sürekli oyalanacak bir şeyler arıyordu. Çünkü tek başına kaldığında yalnızlığı soğuk bir iklim gibi üstüne çöküyor, içindeki her yeri bir anda kışa çeviriyordu. Bazen de içindeki devasa boşluk göründü mü ne yapacağını bilemez, eli ayağına […]
Bir zamanlar ne güzel çocuktu onlar. Acılara saplanmamış ruhlarıyla gökyüzüne doğru kahkaha atıyorlardı. Saçlarını güneş okşar, bronz tenlerini ırmağın içinde su damlacıkları öperdi. Tabiat ananın koynunda yaramazlık yaparlarken tanrının silüetinde dans ederlerdi. Terleri mis kokar, zihinleri şefkatten masmavi bir gökyüzü gibi alabildiğine yayılır ve sıklıkla merhamet yağmurları yağardı üzerlerine. Kısacası hayat onların bastığı yerden fışkırır, […]
Sönmüş ateşin üstünde tüten belli belirsiz bir duman gibi, yüreğinden ayrılık hüzünleri yükseliyordu. İhmalkarlıktan kaynaklanan bir yangın, anılarla dolu ahşap bir evi nasıl kısa sürede küle çevirip geriye hiçbir şey bırakmamışsa ayrılık da delikanlının yüreğinde aynı etkiyi yaratmıştı. Halbuki ne güzel anılarla büyütmüşlerdi bu çifte yüreği: Mesela bir gece mum ışığında şarap içmişlerdi, delikanlı kızın […]
Biraz düşününce bugüne kadar hiç kimseyi dinlemediğini fark etti. İnsanlar; karşısına geçip hararetle bir şeyler anlatırken, o kendi düşünceleriyle o denli içli dışlı oluyordu ki karşısındakinin ancak cevap hakkı doğuran küçük bir parça konuşmasını cımbızla alıp ona odaklanlanıyordu. Zaten Ona göre her konuşmanın içinden ancak cımbızla seçilip çekilecek kadar dişe dokunur bir şey çıkardı. Çoğunun […]
