Rahmi Arslan Kişisel Blog Sayfası
“Biliyor musun ?” diye söze başladı. “Çok yalnızım, üstelik içimde nefes alabileceğim bir alan kalmadı ve kendimi hissedemiyorum. O nedenle yalnızlığımın bir sınırı da yok. Yalnızlığınızı tarif eder misin? diye sordum. “Her gün ayrı bir kuyuda gözlerimi açıyorum hayata ve belki bir gün bana yapılanları affedip kendimle de barışırım umuduyla tüm bu olanlara katlanıyorum.” Bu […]
Yeni birini tanımak hafızamızın mahremiyetini bozar. Artık önceki halimizle şimdiki halimiz arasına tanıştığımız kişi girmiştir. Bundan böyle ya daha neşeli ya da daha mutsuz biriyiz. Bazen birini tanımak ruhumuzda kapanması zor bir yara açar. Geriye kalan tüm zamanımızı, o yarayı kapatmaya çalışmakla geçiririz. Bazen de tanıdığımız yeni biri, karanlık ruhumuzda güneşe bir pencere açar. Açık […]
Çöldeki bir kum tanesi kendini diğer tüm kumlardan ayrı zannedermiş. Güneşin kendisi için doğduğunu, yıldızların kendisi için parladığını düşünürmüş. Öyle ki tanrı onu özene bezene yaratmış ve dünya hep onun etrafında dönermiş. Ancak bu kadar özel olmasına rağmen her rüzgârda diğerleriyle birlikte savruluşuna bir türlü anlam verememiş. Oysa önceleri rüzgârın da kendisini yüceltmek için estiğini […]
Duyarlı insan özgür değildir. Onun iradesi hakikate bağlıdır. Eğer davranışlarından dolayı tek bir canlı dahi zarar görecekse o seçim yerine olması gerekene yönelir. Sözgelimi; bir yerde yüksek sesle konuşmak eğer birilerini rahatsız ediyorsa o artık şöyle diyemez: “Ben yüksek sesle konuşma özgürlüğüne sahibim. “Bunun yerine kısık sesle konuşmanın hakikatini kavrar ve öyle davranır. Hayat, insanın […]
Geçmişe nazaran bu çağın talihsizliği: Elinde herhangi bir gücü! bulunduranların nevrotik arzularını toplumun geri kalanına zihinsel bir hapishane olarak sunmalarıdır. Geçmiş dönemlerde de güç! odakları vardı. Ancak bu kadar göz önünde değillerdi. Sözgelimi şatafatlı yaşamları, görünme arzuları, hükmetme naraları daha dar bir çevreyle sınırlı kalır, toplumun üzerine böyle anında çökmezlerdi. Mutsuzluğun kaynağını kendi içinde aramak […]
Çocukluktaki travmaların bedeli; doğallıktan uzak, tutsak bir yetişkinliktir. Oysa çocukken içimiz yaşam enerjisiyle doludur. Duygularımızı, düşüncelerimizi çekinmeden olduğu gibi ifade ederiz. Dahası; İnsanlar ne der, kaygısı henüz oluşmamıştır içimizde. İnsan doğası, sevgi üzerine kuruludur ve karakteri sevgi üzerine inşa edilmelidir. Bu doğrultuda; sevgiye dayalı bir ortamda büyüdüğümüzde, diğerleriyle güvene dayalı spontane bir ilişki kurarız. Toplumdaki […]
