Rahmi Arslan Kişisel Blog Sayfası
Yorgun dudaklardan dökülen hüzünlü bir şarkıyım. Kimi zaman yoksul bir çocuk diline doladı beni kimi zaman elinde benden başka umudu kalmayan küçük bir kız çocuğu. Büyüklerin kulağında marazi bir etki bıraktım, lanetlenmiş bir kadının hayalindeki cennetin son kırıntısıyım. Kabullenemedim yobazın dayatmasını bu yüzden yıllar ikişer ikişer harcadı ömrümü. Ömrüm cehennem topraklarıdır benim, arşınlayarak bitiremezsin beni. […]
Yeni birini tanımak hafızamızın mahremiyetini bozar. Artık önceki halimizle şimdiki halimiz arasına tanıştığımız kişi girmiştir. Bundan böyle ya daha neşeli ya da daha mutsuz biriyiz. Bazen birini tanımak ruhumuzda kapanması zor bir yara açar. Geriye kalan tüm zamanımızı, o yarayı kapatmaya çalışmakla geçiririz. Bazen de tanıdığımız yeni biri, karanlık ruhumuzda güneşe bir pencere açar. Açık […]
Çöldeki bir kum tanesi kendini diğer tüm kumlardan ayrı zannedermiş. Güneşin kendisi için doğduğunu, yıldızların kendisi için parladığını düşünürmüş. Öyle ki tanrı onu özene bezene yaratmış ve dünya hep onun etrafında dönermiş. Ancak bu kadar özel olmasına rağmen her rüzgârda diğerleriyle birlikte savruluşuna bir türlü anlam verememiş. Oysa önceleri rüzgârın da kendisini yüceltmek için estiğini […]
Duyarlı insan özgür değildir. Onun iradesi hakikate bağlıdır. Eğer davranışlarından dolayı tek bir canlı dahi zarar görecekse o seçim yerine olması gerekene yönelir. Sözgelimi; bir yerde yüksek sesle konuşmak eğer birilerini rahatsız ediyorsa o artık şöyle diyemez: “Ben yüksek sesle konuşma özgürlüğüne sahibim. “Bunun yerine kısık sesle konuşmanın hakikatini kavrar ve öyle davranır. Hayat, insanın […]
Geçmişe nazaran bu çağın talihsizliği: Elinde herhangi bir gücü! bulunduranların nevrotik arzularını toplumun geri kalanına zihinsel bir hapishane olarak sunmalarıdır. Geçmiş dönemlerde de güç! odakları vardı. Ancak bu kadar göz önünde değillerdi. Sözgelimi şatafatlı yaşamları, görünme arzuları, hükmetme naraları daha dar bir çevreyle sınırlı kalır, toplumun üzerine böyle anında çökmezlerdi. Mutsuzluğun kaynağını kendi içinde aramak […]
Kahramanım; yüzünü doğaya dönmüş, önünde uçsuz bucaksız uzanmış beyaz kar örtüsünü izliyordu. İçindeyse yaşamın tüm evrelerini acıyla harmanlamış siyah bir iklim hüküm sürüyordu. Oysa içi neden böyle önünde uzanan kar gibi berrak değildi ki? Neden ömründeki ilkbaharlar çiçek açmadan geçip gitmişti? Çocukluğundan itibaren yaşadığı onca şey gözünün önünde canlandı. İçinde ezilmiş masum cümlelerin her birine […]
Yeryüzüne fırlatılmış ruhu onu boğuyordu. Koca ve hantal bir bedene hapsedilmişti. Bu beden ona ağır geliyordu artık. Yeryüzünü bu bedenle arşınlıyor, arşınlarken sorguluyor sonra da dönüp dolaşıp aynı noktaya geliyordu: “Çok yalnızım, mensubu olduğum tür dışında başka hiçbir varlık sorgulama yetileriyle donatılmamış. Üstelik bu sorgulama çocukluğumdan itibaren eğreti bir zemin üzerinde yükselmiş ve devasa bir […]
Gözlerini kısıp sigarasından bir fırt daha çekti. Deminden beri hiçbir yere sığamama, hiçbir yere ait olamama halini düşünmeye başladı. Kendisi mi tuhaftı yoksa insanlar mı, anlamakta zorluk çekiyordu. Biraz önce konser alanına gitmiş, kalabalığa karışmış ve kendini olağanca haliyle bu ortama aykırı bulmuştu. Konserdekilerin kimi birasını içiyor, kimi sigarasını tüttürüyor, kimileri de olup biten her […]
Kahramanım, hayatı boyunca bir sünger gibi çevresinde olup biten her şeyi içine çekmişti. Bazen acımasız bir adam hayatına girmiş, onu sert ve aşağılık duygularına maruz bırakmış; bazen şeytana pabucunu ters giydiren bir kadın başına musallat olmuş ve tüm nevrotik ruhunu içine boşaltmıştı. Yetmezmiş gibi menfaatlerini yücelterek adına da dava deyip kahramanımı bu davaların yılmaz bekçisi […]
Çantasından not defterini çıkarıp akşam yazdıklarını benimle paylaşmak istedi, ben dinledim o da okumaya başladı. Baştan sona asi metni şöyleydi: “İçimdeki çukur dolmadı ve dolacak gibi de durmuyor. Üstelik eksiğim, kederli sesler yankılanıyor ruhumda. Tanrım, bir avuç kör yerleştirdin içime! Sonsuzlukta yalnız, yalnızlıktaysa çaresiz duruyorum. Ah, biz ki acının kuyusunda bağdaş kurup oturanlar! Biz ki […]
