Rahmi Arslan Kişisel Blog Sayfası
Kahramanım, her zaman yalnızdı. Hatta bu dünyanın en yalnız kişisiydi. Fakat aynı zamanda içindeki yalnızlıkla bir daha yalnız kalmamak için sürekli oyalanacak bir şeyler arıyordu. Çünkü tek başına kaldığında yalnızlığı soğuk bir iklim gibi üstüne çöküyor, içindeki her yeri bir anda kışa çeviriyordu. Bazen de içindeki devasa boşluk göründü mü ne yapacağını bilemez, eli ayağına […]
Bir zamanlar ne güzel çocuktu onlar. Acılara saplanmamış ruhlarıyla gökyüzüne doğru kahkaha atıyorlardı. Saçlarını güneş okşar, bronz tenlerini ırmağın içinde su damlacıkları öperdi. Tabiat ananın koynunda yaramazlık yaparlarken tanrının silüetinde dans ederlerdi. Terleri mis kokar, zihinleri şefkatten masmavi bir gökyüzü gibi alabildiğine yayılır ve sıklıkla merhamet yağmurları yağardı üzerlerine. Kısacası hayat onların bastığı yerden fışkırır, […]
Sönmüş ateşin üstünde tüten belli belirsiz bir duman gibi, yüreğinden ayrılık hüzünleri yükseliyordu. İhmalkarlıktan kaynaklanan bir yangın, anılarla dolu ahşap bir evi nasıl kısa sürede küle çevirip geriye hiçbir şey bırakmamışsa ayrılık da delikanlının yüreğinde aynı etkiyi yaratmıştı. Halbuki ne güzel anılarla büyütmüşlerdi bu çifte yüreği: Mesela bir gece mum ışığında şarap içmişlerdi, delikanlı kızın […]
Biraz düşününce bugüne kadar hiç kimseyi dinlemediğini fark etti. İnsanlar; karşısına geçip hararetle bir şeyler anlatırken, o kendi düşünceleriyle o denli içli dışlı oluyordu ki karşısındakinin ancak cevap hakkı doğuran küçük bir parça konuşmasını cımbızla alıp ona odaklanlanıyordu. Zaten Ona göre her konuşmanın içinden ancak cımbızla seçilip çekilecek kadar dişe dokunur bir şey çıkardı. Çoğunun […]
